De Mot op 18 februari 2018

Rokus Loopik

in 18 februari 2018

Rokus Loopik

Rokus Loopik vertelt het indringende verhaal over een vrouw die zich de voorafgaande nacht heeft gesuïcideerd. Een verschrikkelijk bericht voor Rokus en andere hulpverleners die haar hoog hadden zitten vanwege haar ondanks alles positieve houding. Ze werd voortdurend begeleid en leed onder trauma’s en teleurstellingen. Ze ging daar mee om door zichzelf te snijden. Als bij mooi weer haar armen bloot waren, had ze veel bekijks en gaf ze op vragen positieve antwoorden. Maar soms is het leven echt te veel voor mensen, zegt Rokus. Ze leefde overdag in een living hell.

Rokus heeft via ‘The Haarlem Project’ te maken met meer ‘paradijsvogels’. Ze hebben in hun vroege jeugd van alles meegemaakt, zijn stuurloos en hebben mensen nodig om richting aan hun leven te geven. Ze krijgen binnen het project 10.000 euro, vanuit de filosofie dat je met een tientje denkt aan je volgende shot en met een groot bedrag aan een opleiding. ‘The Haarlem Project’ boekt successen: een moeder met drie kinderen zijn gehuisvest en anderen hebben hun leven weer op de rails gekregen. De passie van Rokus is om te voorkomen dat mensen uit het leven stappen. Voor de vrouw die dat deed, draagt hij haar favoriete gedicht voor. ‘Lost’ van David Whyte. De tekst staat op internet.  

Muziek: Vincent – Don McLean (tune Living museum – Haarlem)

 

 

Coen Bardelmeijer

in 18 februari 2018

Gitarist Coen Bardelmeijer vertelt in zijn muzikale blokje over de voorbereidingen van zijn grote voorstelling in de Philharmonie, rond de jaarwisseling. Een avond met muziek, tijdsbeelden en een persoonlijk verhaal. Op zolder is hij op flapovers songs aan het selecteren. Misschien komt het nummer dat hij nu speelt er wel in. Het verhaal over romantisch zingen bij een kampvuur op camping de Noordster in Dwingeloo houden we nog tegoed. Want Coen moet kaartjes verkopen!

Muziek: Neil Young – Birds

Jan Beens

in 18 februari 2018

Jan  Beens vertelt twee verhalen. Het eerste over zijn komst naar Haarlem. Hij werd geboren in Oosterbeek en kwam na diverse omzwervingen onder de Muggen. Dat had hij te danken aan zijn vriendin, die in 1978 bij het Haarlems Dagblad kan werken. De inburgering verliep wat stroef, want de lokale bevolking leek niet echt op hem te wachten. Hij vond Haarlemmers nogal stug. En dus had hij de beste contacten in de kroeg waar hij boven woonde en bij de supermarkt van V&D, destijds in de kelder van het warenhuis. Hij ging er soms een paar keer per dag naar toe voor de aanspraak. Sommige van de toen jonge meisjes komt hij nog wel eens tegen. Uiteindelijk vielen de Haarlemmers mee en voelt Jasper zich hier al jaren prettig.

Hij heeft het ook over de tijd dat hij in Oosterbeek opgroeide. Of meer specifiek: de persoonlijke hygiëne daar. Het gezin ging eens per week in de tobbe. Eerst zijn zusje, dan zijn broertje en vervolgens Jasper. Het water zag er inmiddels zeer vettig uit. Het was ook het enige moment in de week dat ze schoon ondergoed aankregen. Grote witten onderbroeken met een gulp: Jasper heeft er een mee genomen. Gedurende de week werden de witte onderbroeken geel aan de voorkant en bruin aan de achterkant. En zo was er toch kleur in de zwart/witte jaren vijftig. Ook van een lang gedragen onderbroek heeft Jasper een voorbeeld meegebracht.

Muziek: Donovan – Mellow Yellow

Ferdinand Pronk

in 18 februari 2018

Ferdinand Pronk vindt het gaaf om nu te leven. Want zonder dat je er echt bij stil staat is er veel moois in de wereld. Je hoeft niet meer in de tobbe, zoals in een verhaal dat we eerder hoorden maar zet gewoon de douche aan. En je hoeft niet een heel telefoonboek door te worstelen om uit te vinden of een middelbare school in Doetinchem je voorstelling wil programmeren, want je gebruikt gewoon internet.

Sociale media heten niet echt gezellig te zijn en er is een hang naar ‘ouderwetse’ gezelligheid toen je elkaar nog in de ogen keek. Maar Ferdinand bezocht in het kader van participerende journalistiek een bingo, waar van die ouderwetse gezelligheid weinig te merken was. Bezoeksters vonden dat de bingokaartjes niet deugen, dat de geserveerde limonade met spekkies een aanfluiting was en dat je het niet kon maken om een grote roze pop als prijs te geven. Niet aan een oma met alleen maar kleinzoons. 

Internet en de smartphone brengen mensen meer bij elkaar. En bovendien zorgen ze voor een lang ondenkbare luxe. De Fiat Punto van Ferdinand heeft voorzieningen die bijzonder waren in een Rolls Royce van 40 jaar geleden. Daar zaten airconditioning, elektrische ramen  en centrale vergrendeling  in. Dat heeft de Punto ook. Met daarbovenop via de smartphone alle muziek uit de hele wereld en sublieme navigatie.

De huidige tijd is ook gaaf omdat de medische wetenschap zo ver is dat Ferdinand al ruim 20 jaar lekker leeft met een transplantatienier. En dat mensen die een hekel hebben aan zich exorbitant verrijkende verzekeraars onderling een broodfonds beginnen.

Muziek: Coldplay – Don’t Panic

Wigbolt Kruijver

in 18 februari 2018

Wigbolt Kruijver is een van de leden van toneelgroep Het Volk. Hij beschrijft de geschiedenis van het ruim veertig jaar jonge gezelschap. Het verhaal start begin jaren zeventig als hij op de mulo met kompaan Bert Bunschoten cabaretgezelschap Duo Triplex opzet. Ze ontdekken na een paar jaar dat hun echte belangstelling bij het toneel ligt en richten in 1976 een gezelschap op. De naam moet de indruk wekken dat er iets groots op het podium komt en ‘Het Volk’ voelt goed. Als ze zoeken naar repertoire doet Gerrit van Dijk (later beroemd animatiefilmer) de suggestie om ‘De brand in de  Jongejan’ van Herman Heijermans te lezen. Niemand kent het verhaal uit 1903 maar het spreekt de heren aan. Vooral omdat Heijermans het opneemt voor de zwakkeren in de samenleving.

Als ze het stuk op een huishoudschool in Meppel spelen, hebben kinderen de behoefte om na te praten: nooit eerder zagen ze een man huilen.  Uiteindelijk blijken scholen een uitstekende plek om het stuk te spelen, niet in de laatste plaats omdat er elke twee jaar nieuw publiek in de zaal zit. En het sluit aan bij hun achtergrond in het onderwijs. Uiteindelijk spelen ze de voorstelling zo’n 800 keer. Andere literaire stukken volgen en ook de theaters weten Het Volk te vinden. Mooi hoogtepunt is dat in de laatste voorstelling niet alleen Bert en Wigbolt op het toneel staan, maar ook de twee dochters van Wigbolt.

Muziek: Bob Dylan – The times they are a changin

Ron van Gelderen

in 18 februari 2018

Ron van Gelderen is terug, nadat hij 2,5 jaar geleden tijdens De Mot zijn vriendin ten  huwelijk vroeg. Hij vertelt het bijzondere verhaal over zijn rijke broer. Die heeft hem uitgenodigd om naar Bali te komen, waar ze beiden een kinderhuis steunen. Er is een tussenlanding in Dubai en beide heren wandelen naar de juwelier waar zijn broer vaker komt. Ze worden ontvangen door een Mr. Humphries-achtig type. Broer vertelt dat Ron trouwringen wil kopen. Een idee waar hij inmiddels van is afgestapt, omdat hij liever met zijn vriendin de ringen kiest. Maar broer walst daar overheen. Er komen ringen van 18.000 dollar tevoorschijn. Ruim boven Ron’s budget. Met de smoes dat hij er goed over wil nadenken, komt Ron er vanaf. Wel zoekt hij een collier uit, waar wat aanpassingen aan  moeten worden gedaan. Hij zal het op de terugweg tijdens de tussenlanding ophalen.

Dat gebeurt, en Ron krijgt niet alleen het mooi ingepakte collier, maar ook een ‘present’. Thuis maken ze het open. Z’n vriendin vindt het een Sinterklaasring en het ding verdwijnt in een rommellaatje. Tot zijn dochter thuiskomt: die vindt de ring en besluit hem om de halsband van hond Nozem te doen.

Als Ron’s broer later belt, blijkt de ring 160.000 dollar waard te zijn. De paniek slaat toe, want waar laat je zo’n kostbaar ding. De onrust blijft, tot de broer de ring weer bij de juwelier terugbezorgt. En de ringen van Ron en zijn vrouw? Die waren € 24,95 bij een mannetje in Purmerend. Tweede gratis.

Muziek: Fortunes – This Golden Ring

yweb-siteDit is een Yweb site
Copyright © 2018 De Mot verhalen