Heidi Borgart is geboren in IJmuiden, het vissersdorp waar ook veel criminelen vandaan kwamen. Kwam in haar jonge jaren in foute tenten en vond alles wat afwijkend was interessant. In 2007 begonnen met opleidingen aan de fotoacademie en later de fotovakschool. Tijdens de opleiding groeide haar interesse voor straatfotografie/de zelfkant. Ging tijdens de opleiding ook vaak naar IJmuiden om daar te fotograferen. Als afstudeerproject is ze de ‘mensen van de straat’ in Haarlem gaan fotograferen. Ze vertelde een mooi verhaal over haar werk als vrijwilliger bij een daklozenopvangcentrum en haar soms moeizame pogingen om, als (bevoorrechte) bewoonster van Bosch en Vaart, het vertrouwen te winnen van de daklozen om daar mooie fotoportretten van te maken. Een deel van die prachtige portretten met daarbij een toepasselijk gedicht hing tijdens deze De Mot voorstelling aan de muren van Huis te Zaanen. Tegenwoordig fotografeert Heidi bijna alleen nog maar zakelijke portretten, maar ze gaat nog regelmatig op de koffie bij ‘haar vrienden’ (van de straat) zoals zij die altijd noemt.

Coen speelde na afloop van Heidi haar verhaal het nummer Blinking Lights van Eels.

Na de pauze was het, na een kort intermezzo van het a capella zangkoor Cigale, traditiegetrouw het moment van Coen Bardelmeijer.

Coen vertelde ons het verhaal achter het nummer Déjà Vu van Crosby, Stills, Nash and Young. Een mooi verhaal over reïncarnatie en het steeds maar doorgaan van de ‘tredmolen’. Na wat uitleg over de bijzondere akkoordensetting en stemvolgorde van de snaren van de gitaar voor dat nummer bracht Coen uiteraard zijn versie van het nummer ten gehore.

Luister hier voor het fragment.

Joost Bonte uit Kortrijk (België) is geboren in een volkscafé en zat acht jaar op internaat. Hij is van school verwijderd, deed vervolgens zijn burgerdienst en werkte in de culturele sector. Hij is 10 jaar buurtkruidenier geweest en belandde daarna achtereenvolgens in het deeltijds onderwijs, in het jeugdwerk en tenslotte bij het straathoekwerk. Daar is hij sinds 2000 coördinator van het ankerpunt voor Oost- en West Vlaanderen en aanspreekpunt voor Reach Out!. Hij vertelde een aantal mooie, ontroerende en soms hilarische verhalen over een paar van de vele mensen die hij gedurende zijn werk was tegengekomen. Over iemand die doodslag had gepleegd en nu nog in de gevangenis zit. Over een thuisloze die vrijwillig in een Volvo-stationwagen leeft, over de zwervers in de buurt van station Brugge en het nut van hun honden(…) en over een Roma-gezin. Mooi beeldend gesproken en gebracht door een zeer betrokken hulpverlener.

Na afloop speelde Coen het nummer Like a Rolling Stone van Bob Dylan. 

Geert Six groeide in België op in een volkswijk. Hij las Molière, Shakespeare en Ionesco in plaats van zijn cursus 'fijne banketbakkerij'. Werkte in een fabriek, een bakkerij en hield café. En bleef verankerd met het Volk. Wilde hen een/hun taal geven, en deed het. Theatermaker, rasverteller, geëngageerd. Bezieler, mentor, motor van het gezelschap/de beweging 'De Unie der Zorgelozen'. Geert vertelde met veel passie en gevoel voor theater over zijn jeugd, zijn oom, over zijn wat corpulente onverstaanbare, maar hondstrouwe vriend en zijn beeld van de huidige maatschappij. Over de bourgeois, de over-aangepastheid. De vooraf geplande seks, met netjes getrimde of kaalgeschoren intieme delen. Z’n woede en verontwaardiging over de staat van de politiek en met name die van de cultuur en de uit zijn hart gegrepen oproep om met z’n allen na afloop van de Mot-voorstelling in protest met elkaar de straat op te gaan. Al roepend: “De Mot wil liefde !!, De Mot wil liefde!!”

Na deze voordracht speelde Coen alweer een nummer van Eels: Railroad Man. 

Toon Walravens kwam een groot deel van zijn leven in aanraking met justitie. Aan de verkeerde kant van de drempel. Zat in de gevangenis en zelfs in een tijd in een TBS-instelling. Ontmoette daar een bijzondere hulpverlener, Willem den Hertog, met een prachtig achtergrondverhaal. Een man die na marktkoopman geweest te zijn was opgeklommen tot oprichter en eigenaar van Hertog-ijs en besloten had de zaak voor veel geld te verkopen aan Unilever. Daarna heeft Willen den Hertog zich ten doel gesteld om als vrijwilliger/evangeliseerder gedetineerden en TBS-ers te gaan helpen. Voor Toon is dat een keerpunt in zijn leven geweest en de start van het over een andere boeg gooien. Toon is nu 1 van de meest invloedrijke ervaringsdeskundigen in Nederland. Hij is adviseur van het college van eerste geneeskundigen en ambassadeur op het snijvlak van forensische zorg naar verplichte GGZ/plaatsingen. Met zijn eigen bedrijf probeert hij zijn persoonlijke ervaringen ten goede te brengen ten behoeve van anderen.

Coen speelde na het verhaal van Toon het nummer Suicide Life van Eels. 

Jarl van Maltha was met z’n 31 jaar de jongste spreker. Jarl heeft een vorm van autisme en probeert daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Deelde met ons zijn verhaal van kind tot wie hij nu is geworden. Waar hij tegen aan loopt en wat hij doet in zijn leven en dat hij graag wil overbrengen dat je met autisme ook een gelukkig en mooi leven kan hebben. Jarl deed dat vol overgave en met een flinke dosis humor en zelfspot en had al snel de lachers in de zaal op zijn hand. Hij las ook een paar zelfgeschreven gedichten voor en vertelde over zijn passie voor zingen en bewees dat met een a capella gezongen stukje van ‘Let it Be’.

Na afloop besloot hij, om begeleid door Coen het nummer Let it Be nog een keer volledig te zingen en de zaal deed volop mee.