Traditiegetrouw opende Coen Bardelmeijer de middag met het nummer Song for the Asking van Paul Simon:

https://youtu.be/4nifaTOoZ2g

Daarna was de beurt aan Rokus.

Rokus had al eens eerder een verhaal verteld over zijn vader en vertelde op deze zondag/moederdag een verhaal over z’n moeder.
Een verhaal over vergeving bieden.
Met name over de ruzies tussen zijn ouders in zijn vroege jeugd bij hem thuis. De scheiding van z’n ouders. De depressies en opnames van zijn moeder. Het hebben van veel broertjes en zusjes. Hoe dat invloed heeft gehad op Rokus’ zijn jeugd, z’n puberteit en z’n moeite hebben met relaties.
Het vele verhuizen en het jarenlang geen contact hebben met zijn moeder.
Daar was uiteindelijk na 42 jaar verandering in gekomen en Rokus heeft zijn moeder vergeven.

En ook over hoe het Rokus heeft gemaakt tot de man die hij nu is en hoe hij beroepsmatig nu mensen (moeders en kinderen) probeert te helpen. Daar gaf Rokus een emotioneel voorbeeld van door te praten over de zelfdoding van een jongen wiens moeder hij heel hoog heeft zitten en die hij tenslotte (symbolisch voor alle moeders in de zaal) een bosje bloemen overhandigde.

Coen speelde hierna Giving it all away van Roger Daltrey

Na de pauze was het weer tijd voor Coen zijn eigen verhaal en liedje.

Omdat de eindexamens op het punt van beginnen staan en Coen zijn dochter 1 van de ruim 200.000 leerlingen in Nederland is die aan het eindexamen gaat beginnen greep Coen die gebeurtenis aan om ons te vertellen over zijn eigen eindexamen in 1976.
Hoe hij daar nu nog steeds wel eens nachtmerries over heeft en nog steeds blij is dat hij dankzij een gunactie van zijn scheikunde-amanuensis toch nog net een voldoende voor dat vak gekregen heeft.
Voor iedereen die eindexamen moet doen, maar eigenlijk speciaal voor zijn dochter zong Coen daarna het nummer Wonderful World van Sam Cooke.

Wilma heeft van haar hobby haar werk gemaakt: zij is coach en facilitator in organisaties en begeleidt  teams en professionals in speelser in hun werk en leven te staan. 
Zij speelt al bijna 20 jaar improvisatietheater en is maandelijks te zien in Het Betty Asfalt Theater met haar groep Rauwe Vitrage. 
Ze blogt over haar werk en de noodzaak en waarde van echt contact. 

Ze vertelde het verhaal van een bijzondere vliegreis. Over iemand die na een retraite in Ibiza een psychose kreeg, maar daar medicatie tegen wilde nemen. Over de terugreis in het vliegtuig en de rare en ook mooie momenten die ze samen met de vrouw die de psychose had gekregen beleefde.
Over de aardige engelen aan boord van het vliegtuig en de lieve steward die vol begrip was en zelfs zijn Transavia-speldje cadeau gaf aan de vrouw met de psychose. 

Coen sloot haar verhaal af met het nummer Jet Airliner van de Steve Miller Band.

Ingrid vertelde ons het verhaal van haar gelukkige jeugd als onderdeel van een ondernemersgezin in Den Helder, haar schooltijd op een ‘Open School’, het plotseling overlijden van een jeugdvriend die haar een stel tennisrackets naliet, hetgeen haar ertoe aanzette fanatiek te gaan tennissen. Daarna verhaalde ze over haar verhuizing naar de universiteit in Amsterdam, waar ze diep ongelukkig was en het gevoel een oorontsteking te hebben. Die oorontsteking bleek echter een tumor in het hoofd te zijn en nadat ze daarvan in eerste instantie genezen werd verklaard volgde Ingrid haar intuïtie en drong na het plotseling overlijden van haar vader aan op nader onderzoek bij zichzelf. Het tumor bleek weer gegroeid te zijn er volgde een lange weg van operaties en bestraling. Dat gebeuren gaf Ingrid de overtuiging de rest van haar leven te vertrouwen op haar intuïtie. Ingrid heeft daarna haar ervaring opgedaan in de corporate wereld. Na 20 jaar bedrijfsleven heeft Ingrid de overstap gemaakt naar het ondernemerschap waar ze de drive heeft opgepakt om diverse initiatieven op te zetten voor jongeren.

Ingrid vertelde over wat de kern drivers kunnen zijn van het nieuwe onderwijs, hetgeen uiteindelijk geleid heeft tot het opzetten van een school voor ondernemerschap.
Haar kernboodschap is: gebruik je verstand, maar volg vooral je gevoel en intuïtie.

Na afloop speelde Coen het nummer Iedereen is van de wereld van Thé Lau.

Madeleine is de vrouw waarover het vorige verhaal van Wilma van Tuyl ging.
Madeleine vertelde met veel emotie hoe zij, nadat ze als pschyotherapeute ging werken al snel aan de andere kant van de lijn terecht kwam. De ene week nog “normaal” om daarna te belanden in het “gekkenhuis” oftewel aan de andere kant.
De schaamte daarover en het (zelf)stigma hebben haar lang van echt herstel afgehouden.

Ze is ook na de psychose in het vliegtuig op haar geheel eigenwijze wijze haar gang gegaan om met behulp van vrienden en familie aan haar herstel te werken. Nu werkt Madeleine als ervaringsdeskundig Kwartiermaker en senior HEE docent (Herstel, Empowerment en Ervaringsdeskundigheid)
Haar belangrijkste missie in dit leven is: vertellen over dat de grens tussen normaal en gek heel dun is. Sterker nog, volgens haar bestaat die helemaal niet.
We zijn allemaal krachtig èn kwetsbaar. Aan het einde van haar verhaal, waarbij ze ondersteund werd door Wilma, gaf ze heel symbolisch de ooit van de Transavia-steward gekregen speld door aan haar ‘engel’ Wilma.

Coen speelde hierna het toepasselijke nummer Love is in the Air van John Paul Young.

Ferdinand sprak eerder over zijn vader en kwam dit keer op moederdag over zijn moeder vertellen. Of exacter... over zijn moeders. Ferdinand heeft tot hij 14 maanden was bij zijn biologische moeder gewoond. Zijn bestaan was toen een groot geheim voor haar familie en omgeving. Voor haar was hem opvoeden (financieel) geen optie, daarom werd hij afgestaan aan zijn lieve adoptieouders.
Waarbij Ferdinand het geluk heeft gehad dat zijn punctuele adoptievader (accountant) alles tot in detail in een cahier genoteerd had. Lang heeft Ferdinand geen behoefte gehad om contact te zoeken met zijn biologische familie, ook vanwege respect voor zijn adoptieouders. Tot een jaar of 5 geleden, mede gestimuleerd door zijn adoptiemoeder. Het werd een erg spannende zoektocht…die resulteerde in een ontmoeting met de zus van zijn biologische moeder. Met deze tante klikte het en via haar leerde Ferdinand ook steeds meer over z’n biologische moeder. Het contact met zijn tante is tot op de dag van vandaag verdiept en Ferdinand was er dan ook trots op dat zijn tante zich onder de toehoorders van De Mot bevond.

Coen speelde tenslotte het nummer Mother en Child Reunion van Paul Simon.