Ron vertelde een verhaal uit z’n jeugd. Over z’n strenge moeder, z’n nauwelijks aanwezige vader en over twee mannen die allebei zogenaamd het beste met de jeugd voor hadden. Beiden waren ze spelleider bij een jeugdvereniging. De een bij een besloten speeltuinvereniging/botenvereniging en de ander bij een jeugdhonk/ annex filmzaal. De man van de speeltuin had losse handjes en sloeg Ron regelmatig in elkaar en ome Harrie van de andere vereniging die ook een speelgoedwinkel met de naam ‘Kinderparadijs’ had bleek een ongezonde seksuele belangstelling voor de jongetjes te hebben. Ron heeft nooit eerder over deze voorvallen gesproken, maar het werd allemaal recent weer bij hem opgerakeld toen hij de beide mannen, intussen hoogbejaard, aantrof in een verzorgingstehuis waar hij wat bouwtechnische zaken ging regelen. Wat te doen?
Ron heeft besloten het verleden het verleden te laten en heeft de mannen niet verder ermee geconfronteerd.
Na afloop van dit verhaal vertelde Ron nog een kort tweede verhaal over twee mensen, een man en een vrouw, die elkaar al jaren kenden via het uitlaten van de honden en die een amoureuze verwikkeling met elkaar kregen terwijl ze allebei met een ander getrouwd waren. Een relatie die voort sluimerde zonder altijd actief te blijven. Echter, beiden werden weer vrijgezel na het overlijden van hun partners en daarmee was er aanleiding om weer met elkaar verder te gaan. En nu…nu was het moment aangebroken voor Ron om zijn vriendin (want natuurlijk ging het over hen) ten overstaan van het De Motpubliek ten huwelijk te vragen. Onder luid applaus volgde het luide “JA!” als antwoord op die vraag.
Coen improviseerde ter plekke en speelde hierbij You can close your Eyes van James Taylor.
